پیش از آغاز مصاحبه ای که به دعوت او وارد ساختمان مرکزی سازمان نظام مهندسی کشاورزی و منابع طبیعی کشور شوم، تاکنون جز در آیین روز ملی مهندس در زمستان 93 که برای نخستین بار در ادوار سازمان به شکل آبرومند و در شان مهندسان کشاورزی کشور برگزار شد، او را از نزدیک ندیده بودم. رییسی به غایت متفاوت با رییس ادوار گذشته به نظر می آید. رییسی که میزبان نگارنده شد تا پاسخگوی هر پرسش دلخواهم باشد، بدون آن که محافظه کاری زجرآوری داشته باشد یا نقطه نظر دلخواهش را تحمیل کند. اگرچه از بخشی از گپ و گفت دوجانبه، می شد فهمید که مطالعه کتب تاریخی تا حد زیادی نگاه او را از نگاه برخی مدیران کشاورزی فراتر برده است و محمود حجتی اگرچه با تاخیر، اما موفق به انتصاب مدیری خوشفکر و دوراندیش برای اعمال اصلاحات تدریجی، اما پایدار در خرابه ای به نام نظام مهندسی کشاورزی شده است که به لطف برخی نواقص قانونی و حضور چهره هایی راکد، نه به سازمان شباهت داشته است و نه به نظام! اگرچه پیش تر در وصف روحیه مشورت جمعی و احترام به همکاران سازمان، حتی جوان ترین آنها توصیف هایی شنیده بودم.
البته او راه طول و درازی دارد و دستش برای بسیاری از تغییرات دلخواهش بسته؛ در واقع شاید دشوارترین مسوولیت برای یک مدیر تشکل غیردولتی، انتظارات زیاد دولتمردان و غیر دولتی ها از او باشد در زمانه ای که به قول کبیری در عین ثروتمند بودن، بالفعل فقیر است و در واقع افق های دوردست رییس جدید این سازمان( به تعبیر خود کبیری)، مشمول این مثال است که “وقتی از یک معمار پرسیدند بزرگ ترین کارت را معرفی کن، پاسخ داد بزرگ ترین کار من کار بعدی ام است.”
توصیه می کنم خواندن این مصاحبه را از دست ندهید!